എന്റെ വളപ്പൊട്ടുകള്‍....

തെന്നലേ..
നെഞ്ചോടടക്കിപ്പിടിച്ച തേങ്ങലോടെ
പണ്ടന്നു നാം ചൊല്ലിപ്പിരിഞ്ഞതാണ്‌.
മിഴിവഴിഞ്ഞൊഴുകിയ കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ക്കൊപ്പം
നം സ്വപ്നങ്ങളും ഒഴുകിയൊലിച്ചിരിക്കണം.
ഞാനുമൊരു ചക്രവര്‍ത്തിയായിരുന്നെങ്കില്‍
മറ്റൊരു പ്രണയകുടീരം കൂടെ പിറന്നേനെ.
(വെറുതെ ഒരു വ്യാമോഹം)

പണ്ട്‌
ക്യാമ്പസ്സിന്റെ ഇടവഴികളൊന്നില്‍
ചിതറിത്തെറിച്ച വളപ്പൊട്ടുകളായൊരുന്നല്ലൊ
നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്റെ മൂക സാക്ഷികള്‍.
പൂര്‍ണത നഷ്ടപ്പെട്ട ചുവന്ന വളപ്പൊട്ടുകള്‍....
‍അതിനാല്‍ തന്നെയാവണം ഞാനവയെ കരുതലോടെ കാക്കുന്നതും.
ആരാരും കാണാതെ ഒരു കടലാസുപൊതിക്കുള്ളില്‍
‍അവയിരുന്ന് വിങ്ങുന്നത്‌ ഞാനിന്നുമറിയുന്നു.
"തകര്‍ന്നുടഞ്ഞ പ്രണയത്തിന്റെ വിങ്ങുന്ന സാക്ഷികള്‍"

അന്ന്
ഉറുമ്പ്‌ അന്നം ചേര്‍ക്കുന്ന പോലെ ഞാന്‍ കരുതി വെച്ചിരുന്ന
പ്രണയം മുഴുവനും നിനക്കര്‍പ്പിച്ചതാണ്‌.
നമ്മളതിനെ പങ്കിട്ടു രസിച്ചതുമാണ്‌.
പക്ഷെ കാലത്തിന്റെ ചുഴലികളൊന്നില്‍
‍എവിടെയോ വെച്ചു നമുക്കവയെ നഷ്ടപ്പെട്ടു.
അല്ലെങ്കില്‍, നമ്മള്‍ നഷ്ടപ്പെടുത്തി.

ലോകത്തെ ഒരോ പ്രണയകുടീരങ്ങളും
നഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ സാക്ഷികളാണല്ലൊ?
ഷേക്‌സ്പിയറിന്റെ കൃതികളും താജ്‌മഹാലും
പിന്നെ എന്റെയീ വളപ്പൊട്ടുകളും....

അതെ
ഈ വളപ്പൊട്ടുകള് ‍നമ്മുടെ നഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയാണ്‌.
മറ്റാര്‍ക്കും അറിവില്ലാത്ത ഒരു കൊച്ചു പ്രണയകുടീരം.
ഇനി അവയെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല.
ആ കടലാസു പൊതിക്കുള്ളില്‍ അവയെന്നുമിങ്ങനെയുണ്ടാവും
നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്റെ വിങ്ങുന്ന ഓര്‍മകളും പേറിക്കൊണ്ട്‌...
എന്നും.... എന്റെ മരണം വരേക്കും....


ഷഹീര്‍.കെ.കെ.യു.